Wyjazd do Wenecji z Bibione to około 75 km przejażdżka samochodem, dotarliśmy tam na godzinę 10 00 samochód zaparkowaliśmy na Piazzale Roma zaraz przy wjeździe na wyspę po prawej stronie przed zajezdnią autobusów (cena za parking to 24 Euro z dobę) z stamtąd udaliśmy się do przystani autobusów wodnych i tam po zakupieniu biletów popłynęliśmy na plac Św. Marka. Wenecja przywitała nas ulewą przez cały czas pobytu deszcz padał intensywnie więc zwiedzanie było ograniczone do minimum.
Venecja to miasto położone na licznych bagnistych wyspach na Morzu Adriatyckim. Z tego względu jest to miasto kanałów - nie ma w nim samochodów, autobusów, a cały transport odbywa się drogą wodną lub pieszo. Najpopularniejszym środkiem lokomocji jest vaporetto (tramwaj wodny). W XX wieku wyspy połączono linią kolejową i autostradą. Wenecja jest znanym na całym świecie ośrodkiem turystycznym i kulturalnym. Ze względu na swoją architekturę jak i nietypowe położenie, Wenecja znajduje się na Liście światowego dziedzictwa UNESCO. Patronem miasta jest święty Marek. W bazylice jego imienia złożone są jego (oraz innych świętych) relikwie. Światową popularność zyskał karnawał wenecki. Istotnym elementem ubioru bawiących się są maski. W Wenecji odbywa się ważny festiwal filmowy i biennale sztuki współczesnej. Obecnie Wenecja jest ustawicznie podtapiana. Stare budynki, atakowane przez zanieczyszczone morze, ulegają zniszczeniu. Historyczna część Wenecji pełni głównie funkcje turystyczne. Większość mieszkańców (ponad 200 000) zamieszkuje w położonym na stałym lądzie Mestre, które formalnie jest dzielnicą Wenecji, w samej Wenecji zamieszkuje zaledwie około 50 000 ludzi, liczba Wenecjan spada ponieważ ceny mieszkań rosną i wielu mieszkańców nie stać na opłaty co zmusza ich do przeprowadzki.
 

Bazylika św. Marka (wł. San Marco) zbudowana została w Wenecji przy placu św. Marka dla pochowania relikwii św. Marka. W 828 kupcy weneccy wykradli jego szczątki z Aleksandrii i przywieźli na lagunę. Pomysł pochowania ciała ewangelisty związany jest z legendą zgodnie, z którą Marek podczas podróży morskiej do Rzymu zatrzymał się na lagunie. Tu ujrzał anioła, który słowami: Pax tibi, Marce evangelista meus, ujawnił jemu miejsce pochowania. Św. Marek został obwołany patronem niezależnej Wenecji (pod zwierzchnictwem Bizancjum był nim św. Teodoryk). Skrzydlaty lew, symbol św. Marka, przytrzymujący otwartą księgę z wyrytymi słowami anioła stał się herbem republiki.
 

Plac św. Marka (wł. Piazza San Marco) – znajduje się w najstarszej części Wenecji i jest najbardziej znanym placem tego miasta. Jego historia zaczyna się w IX wieku i wiąże się z budową pierwszej bazyliki św. Marka. W tym czasie plac ograniczał się do niewielkiego obszaru znajdującego się w bezpośrednim sąsiedztwie bazyliki. Przez teren obecnego placu przepływał jeden z kanałów weneckich, dzieląc go na dwie części, z których jedną zajmował sad klasztoru św. Zachariasza. Pod koniec XII wieku plac został powiększony do obecnych rozmiarów. Przebudowa wiąże się ze spotkaniem papieża Aleksandra III z cesarzem Fryderykiem I Barbarossą.
 

Pałac Dożów (wł. Palazzo Ducale) – gotycka siedziba władców i rządu Wenecji. W pierwszym okresie miał charakter obronny. Pierwsza budowla powstała na miejscu bizantyjskiego zamku w 814 r. Zniszczył ją pożar wywołany podczas powstania przeciwko doży w 976. Odbudowana w XI wieku, była wielokrotnie rozbudowywana i przebudowywana. Doża Sebastian Ziani wprowadził wiele radykalnych zmian. Zmienił układ funkcjonalny pałacu Dożów (m.in. polecił zbudować osobny budynek tzw. Starej Prokuracji przy placu św. Marka, do którego przeprowadzono wyższych rangą urzędników). Kolejne istotne zmiany zostały wprowadzone w okresie od 1309 do 1424 r.
 

Most Westchnień (wł. Ponte dei Sospiri) - najbardziej znany most Wenecji, także jeden z najbardziej znanych na świecie. Został on zaprojektowany przez Antoniego Contino, zaś budowę ukończono w 1614 roku. Most łączy pomieszczenia I piętra Pałacu Dożów z budynkiem nowego więzienia (Prigioni Nuove) zbudowanym na przełomie XVI i XVII wieku. Obudowana konstrukcja jest przewieszona nad Kanałem Pałacowym. Wewnątrz mostu znajdują się dwa oddzielone od siebie korytarze.Celem zbudowania mostu było umożliwienie połączenia pomiędzy więzieniem a obradującym w Pałacu Dożów Trybunałem Kryminalnym. Przez most prowadzono skazańców do cel, gdzie mieli odsiedzieć swój wyrok.Most swoją sławę zawdzięcza XIX-wiecznym romantycznym pisarzom. Wedle ich wyobrażeń przechodzący tędy skazańcy mieli tęsknie wzdychać (stąd także nazwa mostu) do swych ukochanych pozostających na wolności i do "wolnego świata", który widzieli ostatni raz przed odbyciem kary; niektórzy - w ogóle ostatni raz w życiu.

Most Rialto (wł. Ponte di Rialto) – najstarszy i jedyny do czasu wybudowania Ponte dell'Accademia w 1854 r. most wenecki nad Kanałem Grande. Pierwsze plany zbudowania mostu w tym miejscu miał doża Sebastian Ziani. Jednak dopiero w 1181 zbudowano most pontonowy Ponte della Moneta. Zaprojektował go Nicolò Barattieri. Ok. 1250 r. pontonowy most zastąpiono zwodzoną konstrukcją drewnianą. Podczas rebelii przeciwko Bajamonte Tiepolo, w 1310 została ona zburzona. Na odbudowanym drewnianym moście umieszczono kramy kupieckie, a opłaty czynszowe przeznaczone zostały na jego utrzymanie. Konstrukcja mostu nie wytrzymała ciężaru tłumu obserwującego paradę. Most zawalił się w 1444 i ponownie w 1524. W latach 1588 – 1591 zrealizowano projekt Antonio da Ponte zastępując drewnianą budowlę konstrukcją kamienną.
 

Kanał Grande (wł. Canal Grande) – długa (3,8 km) arteria wodna Wenecji. Kanał ma kształt odwróconej litery "S" i przepływając przez środek miasta dzieli je na dwie części, każda po 3 dzielnice (siestery): Cannaregio, San Marco i Castello oraz Santa Croce, San Polo i Dorsoduro. Szerokość kanału waha się od 30 do 60 m osiągając głębokość nawet do 6,0 m. Brzegi łączą trzy mosty:
Most Akademii (wł. Ponte dell'Accademia)
Most Bosych (wł. Ponte degli Scalzi)
Most Rialto (wł. Ponte di Rialto)

/więcej fotografii/
 

Kościół Santa Maria della Salute - widok z Kanału GrandeWenecka bazylika mniejsza Santa Maria della Salute (także nazywana Chiesa della Salute lub krótko La Salute) została zbudowana, zgodnie z dekretem senatu podpisanym przez dożę Nicolo Contarini z 22 października 1630 r., jako wotum dziękczynne po zakończeniu epidemii dżumy, która pozbawiła życia ok. 1/3 mieszkańców miasta. Bazylika została usytuowana nad Kanałem Grande obok budynku morskiej komory celnej Dogana di Mare.
 

Bazylika Santa Maria Gloriosa dei Frari, zwana potocznie Frari, jest kościołem umiejscowionym przy Calle del Magazzen w Wenecji, w północnych Włoszech.
Masywny franciszkański kompleks klasztorny założony został w XIII wieku, a następnie przebudowany w XIV i XV. Przyległe krużganki są miejscem, w których spoczywają archiwa państwowe, dokumentujące 1000 lat historii weneckiej. Z zewnątrz i w środku kościół z cegły pozbawiony jest dekoracji. Prostota budynku wynika bezpośrednio z reguły zakonu franciszkańskiego. W nawie głównej dominują urocze stalle na chórze, jedyne, jakie zachowały się w Wenecji oraz gotycka balustrada oddzielająca nawę od prezbiterium. Po bokach znajdziemy grobowce dożów - w północnej części budowli Pomnik Pesara, upamiętniający dożę Giovanniego Pesara ([1658]). W centralnym punkcie kościoła, przy ołtarzu głównym, znajduje się obraz Wniebowzięcie Tycjana. Na prawo od ołtarza głównego umiejscowiono wejście do kaplicy rodowej rodziny Pesaro, służąca jako zakrystia. W południowej (prawej) nawie znajduje się grobowiec Tycjana, wzniesiony trzy wieki po jego śmierci. W kościele zachwycić mogą wspaniałe XV-wieczne stalle z płaskorzeźbami, które przedstawiają świętych oraz Wenecję. W kościele znajduje się również nagrobek Claudia Monteverdiego (z lewej strony głównego ołtarza).
 

Kościół San Giorgio Maggiore w Wenecji - kościół opactwa benedyktyńskiego na wyspie San Giorgio w Wenecji zbudowany w latach 1597-1610 przez Simeone Sorellę według projektu drea Palladio.
Prace projektowe nad świątynia trwały od 1560 roku do śmierci architekta w 1580 roku, projekt fasady został ukończony w 1566 roku.
W 1800 roku w kościele odbyły się konklawe i koronacja papieża Piusa VII.

Dzwonnica św. Marka to najwyższa budowla Wenecji, wysoka na 99 metrów. Pierwsza konstrukcja została zbudowana już w na początku IX wieku, ale nie zachowała się. Obecną konstrukcję w pierwszej wersji wzniesiono pod koniec XI wieku, następnie została ona podwyższona w wieku XII; później była wielokrotnie przebudowywana, ostateczny kształt uzyskując w wieku XVI. Początkowo była to wieża obserwacyjna i latarnia morska. Później pełniła funkcję dzwonnicy, latarni, wiatrowskazu i wieży strzelniczej. W latach 1537 – 1549 Jacopo Sansovino dobudował do dzwonnicy Loggettę, miejsce spotkań elity weneckiej. Loggetta pełniła też funkcję budki strażniczej i była miejscem publicznych losowań loterii.